Demokracja Janusza Korwin Mikke

Młodość i wykształcenie

Po śmierci matki Marii podczas powstania warszawskiego, jego wychowaniem zajęła się babcia, a następnie macocha. Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Maturę zdał w 1959, po czym studiował na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Później studiował także prawo, socjologię, psychologię i filozofię na Wydziale Filozofii. W 1965 w trakcie studiów został aresztowany. W marcu 1968 w związku z udziałem w protestach studenckich został powtórnie aresztowany (przetrzymywany w areszcie do lipca tegoż roku) i relegowany z uczelni. W latach 1969–1974 był pracownikiem naukowym – najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, następnie na Uniwersytecie Warszawskim. W 1970 uzyskał eksternistycznie tytuł zawodowy magistra filozofii, pozostałych kierunków studiów nie dokończył. Jako stażysta w prywatnej firmie informatycznej wyjechał w 1977 na pół roku do Paryża.
Działalność publiczna w PRL

W latach 1962–1982 należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego.

Po powrocie z Paryża w 1978 założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu) oraz prywatne seminarium "Prawica, Liberalizm, Konserwatyzm". Uczestniczył w strajku stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980, następnie był doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych "Solidarność". W marcu 1982 został internowany w Białołęce na trzy miesiące. W 1984 założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów "Prawica". W 1987 został prezesem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej). W wyborach w 1989 kandydował do Senatu w województwie wrocławskim, zajmując 9. miejsce spośród 11 kandydatów[1].

Działalność publiczna w III RP

W 1990 założył tygodnik "Najwyższy CZAS!", którego wydawcą był do października 2007 i w którym publikuje swoje felietony. Działał w Komitecie Obywatelskim przy Lechu Wałęsie. W 1990 nie zdołał zebrać wymaganej liczby podpisów poparcia, by wystartować w wyborach prezydenckich. Sprawa jego kandydatury spowodowała rozłam w UPR i przyczyniła się do utworzenia nowego ugrupowania – Konserwatywno-Liberalnej Partii Unia Polityki Realnej, którą kierował do 1997. W 1999 ponownie objął tę funkcję, ustępując tym razem ze stanowiska w 2002.

Był posłem na Sejm I kadencji z okręgu poznańskiego[2], w trakcie której zainicjował wraz z pozostałymi parlamentarzystami UPR uchwałę lustracyjną skutkującą utworzeniem tzw. Listy Macierewicza. Kandydował bez powodzenia w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2001, w wyborach do PE w 2004 i dwukrotnie w wyborach uzupełniających do Senatu w różnych okręgach wyborczych, raz (w 2004) zajmując (z wynikiem 18,6%) drugie miejsce[3].

W 2005 zainicjował Platformę Janusza Korwin-Mikke, do której to partii wstąpił dopiero w 2009, a z której listy w roku powołania kandydował po raz kolejny do Sejmu w okręgu warszawskim, uzyskując 19 246 głosów[4].

W 2006 zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, zajmując 4. miejsce za Kazimierzem Marcinkiewiczem, Hanną Gronkiewicz-Waltz i Markiem Borowskim z wynikiem 2,26% (9628 głosów)[5]. Kandydował w tych wyborach bez powodzenia także do sejmiku mazowieckiego[6], a w maju 2007 w przedterminowych wyborach wojewódzkich na Podlasiu[7].
Janusz Korwin-Mikke podczas jednego z wieców wyborczych Ligi Prawicy Rzeczypospolitej we wrześniu 2007

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej. Zdobył 3640 głosów[8]. W 2010 ponownie kandydował na prezydenta Warszawy[9]. Zajął 4. miejsce spośród 11 kandydatów, uzyskując 3,9% głosów[10].

W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu popieranie aborcji. Również w trybie wyborczym został pozwany przez Partię Kobiet, za nazwanie jej "partią ekshibicjonistek", Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść[11]. W październiku 2009 wystąpił z UPR, motywując to swoim sprzeciwem wobec udzielenia absolutorium prezesowi tego ugrupowania, Bolesławowi Witczakowi[12]. Przystąpił do Platformy JKM (przekształconej następnie w Wolność i Praworządność) i stanął na jej czele.

Czterokrotnie kandydował także na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1995 i 2000 z ramienia UPR, w 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR, w 2010 jako kandydat partii Wolność i Praworządność. 10 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez PKW[13]. W drugiej turze tych wyborów zasugerował poparcie Jarosława Kaczyńskiego[14].